Ik ben een stuk beter!!!!!!

Joepie,  het gaat een heel stuk beter met mij.  Ik moet nog wel de anti-biotica tabletten slikken maar verder gaat het eigenlijk wel goed. Ik eet weer goed zelfs weer harde brokjes en ik ben gisteren even naar buiten geweest. Ik vond het heerlijk!!!!!!! Ik heb vannacht ook weer op het bed van het zijbaasje gelegen. Dat is ook een goed teken.  Ik mocht vannacht nog niet naar buiten dat vond het zijbaasje nog wat link. Ik loop ook meer door het huis. Het moet natuurlijk niet " te goed" met mij gaan anders krijg ik geen extra lekkere hapjes meer. Nou de dierenarts kan trouwens heel tevreden zijn want ik ben behoorlijk afgevallen. Ik zal vandaag wel op de sprekende weegschaal van het hijbaasje moeten om daar duidelijkheid over te krijgen
En zowaar ik begin de " bengels"  ook wat weer te waarderen. Eigenlijk zijn het best lieve gozertjes.
Ik blaas en grom bijna niet meer tegen ze. Ik piep wel heel hoog tegen ze als zij niet voldoende afstand houden van mij. Ik vind dat er respect moet zijn voor mij als oudere dame. ik ben de oudste en de baas, laat dat even duidelijk zijn. Gisteren voelde ik gekriebel  aan mijn achterste en kwam er achter dat de kleine Dim mij uitgebreid aan het besnuffelen was. Nou ja zeg! En Wanja heeft de neiging om mij te volgen als ik door het huis loop. Dat is wel een beetje vervelend want ik loop nog steeds een beetje moeilijk de trap op en hij " kleeft" aan mij. Als het zijbaasje overdag bij mij kwam kijken zaten de twee gedwee op een afstandje mij meewarig te bekijken. Het zijbaasje zegt ook telkens tegen mij dat die bengels best wel aardig zijn. Nou ik begin haar meer en meer te geloven.
Ik zit nog wel regelmatig op zolder. Daar is het lekker rustig en ik heb daar twee fijne ligplaatsen.
Gisteren lag de kleine Dim heerlijk op een van mijn twee plekken.
Dim gaat tegenwoordig vaker op de Litter Robot. Het is een bijzonder eigenwijs gezicht als hij, nadat hij is geweest, uitgebreid bekijkt ( rustig op zijn kont zittend) hoe dat malle dingen gaat draaien.
Weet je, ik mis mijn vriendje Tich behoorlijk. Dat was mijn makkertje al 11 jaar lang, dat schuif je niet zo een, twee drie op zij. Het zijbaasje dacht de leegte door het verlies van Tich, voor mij op te vullen met de twee bengels. Eigenlijk was dat nog iets te vroeg voor mij, hoewel ik het helemaal alleen zijn ook niet erg leuk vind. Ik heb er wel vertrouwen in dat het goed gaat komen. Het scheelt enorm dat ik mij nu een stuk beter voel. Dan kan ik de hele wereld wel weer aan. Ze zijn nu drie weken hier  en het begint zowaar al een beetje te wennen. Dat is toch snel, vind je ook niet?