Achter ons huis loopt een spoorlijn daar staan natuurlijk ijzeren palen om de bovenleiding te geleiden. Wel enige dagen geleden hoorde het zijbaasje een metaal klinkend geklop, een soort klein drilboortje op ijzer.
Het zijbaasje vertelde dat aan het hijbaasje en ook hij had het geluid gehoord. Tijd voor onderzoek want het zijbaasje dacht dat het de specht was die op de ijzeren palen van de spoorlijn klopte. Het zijbaasje ging op een stoel achter in de tuin zitten met bril op want zij is zo kippig als wat en wachtte af. En jawel, na enige tijd hoorde zij het geluid opnieuw. En wat zag zij: zowaar inderdaad de grote bonte specht die zat te tikken op de ijzeren palen van de spoorlijn. Een ekster die daar in de buurt zat had kennelijk last van het geluid en joeg de specht telkens weg.
Nou is de grote vraag; doet die specht dat uit frustratie omdat hij geen bomen meer heeft om op te tikken of vindt hij het geluid wat hij er mee teweegbrengt fascinerend en tikt er daarom op de paal. Ook knap trouwens dat hij zich aan zo'n paal kan vasthouden want die is toch aardig glad. Of doet hij het simpel weg om de ekster dwars te zitten.
Ach, ik ga mijn koppie er niet over breken, ik ga lekker naar buiten want het is goed weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten